Χθες είχα μια από τις καλύτερες στιγμές στην δουλειά μου. Μόλις τελείωσα τη διάλεξή μου, έρχετε ένας φοιτητής κ μου λέει "κ.Διέτη, το γράφημα που δείξατε στο τέλος νομίζω είναι λάθος". Και πάνω που πήγα να ανοίξω το στόμα μου για να υποστηρίξω αυτό που έδειξα, μου ήρθε ένα φλας..
Σκέφτηκα ότι πήγα να άνοίξω το στόμα μου για να αμυνθώ και να υποστηρίξω το γράφημα πριν καν καταλάβω τι μου έδειξε ο φοιτητής. Ήταν μια default, αυθόρμητη κίνηση, σχεδόν ως reflex!
Και έτσι έκανα μια παύση. Μελέτησα τα επιχειρήματά του με προσοχή.
Και είχε δίκαιο.
Αυτό το περιστατικό με έκανε να αναρωτηθώ πόσες φορές στη ζωή μας, σε συζητήσεις, σε διαφωνίες, προτρέχουμε σε αυτό το reflex, σε αυτή την προκαθορισμένη αντίδραση να αμυνθούμε αυτού που είπαμε ή κάναμε, χωρίς να δώσουμε την προσοχή που πρέπει σε αυτό που μας λέει ο συνομιλητής.
Το πεδίο της Επικοινίας, μας λέει ότι κάθε φορά που δέχεσαι μια ερώτηση ή μια πληροφορία ή ένα επιχείρημα από κάποιον, πρέπει να κάνεις μια παύση μερικών δευτερολέπτων. Να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να απορροφήσει τα δεδομένα, να τα επεξεργαστεί, κ να αποφύγει το αντανακλαστικό.
Πιστεύω αν όλοι εφαρμόζαμε αυτόν τον απλό κανόνα, θα μειώναμε κατά πολύ τον χρόνο μιας συζήτησης ή θα αυξάναμε σημαντικά την πιθανότητα παραγωγικού αποτελέσματος.
Food for thought.