Tworząc darmowy hosting VPS "przeszedłem Linuksa" — doszedłem w kilku miejscach do limitów jego możliwości.

Oczywiście, każdy z limitów da się zwiększyć, ale najpierw trzeba wiedzieć o jego istnieniu.

O co chodzi?  🧵 ↓

Prowadząc firmę hostingową mam w ofercie nie tylko płatne serwery, ale także darmowe, które budują dla mnie bazę płatnych użytkowników.

Aby taka darmowa usługa miała sens ekonomiczny, serwerów na jednej maszynie muszą być nie dziesiątki, a tysiące.

I tu zaczynają się schody.

Powiedzmy, że na jednego dedyka chciałbym upchnąć np. 2000 skrajnie lekkich kontenerów LXC. Z punktu widzenia admina, tutaj nie ma żadnej szczególnej konfiguracji. Odpalasz je kolejno i gotowe!

Tylko moment... dlaczego po uruchomieniu około 1024 VPSów, net przestał działać?!

Doszliśmy do pewnej granicy, której w normalnych warunkach raczej nie osiągniesz.

Limit interfejsów wpiętych w jednego bridget to właśnie 1024 sztuki. Nie dasz rady zbridgować więcej kart sieciowych, więc nowe kontenery nie mają netu.

Możesz to obejść przez "Open vSwitch".

Sieć ogarnięta. To fajnie byłoby każdemu VPS-owi dać własny wolumen LVM. No to zakładamy... eeej! Jak to miejsce się skończyło przecież mam jeszcze 90% wolnego!

W systemie LVM istnieje przestrzeń zarezerwowana na metadane. Domyślnie 1MB, a każdy wolumen to 4KB.

Mając 2000 wolumenów, niemal 8-krotnie przekraczamy rozmiar metadanych, a jeśli jeszcze po drodze robimy snapshoty i doliczymy do tego metadane VG i PV, to nie ma szans na założenie takiej liczby wolumenów.

OK. Mamy nasze 2000 VPS-ów, a każdy z nich coś musi uruchomić. Liczmy lekko po 30 procesów per VPS.

Jak to nie mogę się zalogować na maszynę?! Jakie znowu"fork: retry: Resource temporarily unavailable"???

New achievement unlocked! 🎉
Zużyłeś właśnie wszystkie PID-y 😃

Niektóre dystrybucje Linuksa posiadają domyślny limit pid_max ustawiony na 32768, podczas gdy Ty potrzebujesz ich ponad 60k.

Na systemach 64-bitowych to nie jest żaden problem, ale trzeba to jednak ustawić, trzeba wiedzieć, gdzie i warto wiedzieć, że taki limit istnieje.

Dysk, sieć i PID-y ogarnięte. To userzy odpalają Dockery!

Garstka userów mówi, że działa, a pozostali mówią, że jest jakiś "quota error". Przecież oni mają pełno miejsca!

Skończyło się miejsce, ale na coś zupełnie innego.
Na klucze w kernelu 🤔

Klucze to struktury danych używane między innymi przy konteneryzacji. Przeważnie kernel potrafi tych kontenerów odpalić naprawdę DUŻO, to dlaczego to się wysypało?

Bo Twoje VPSy w LXC to... kontenery. Odpaliłeś 2000 kontenerów, a one odpaliły swoje kontenerach (Dockery).

Zwiększenie limitu kluczy to też prosta sprawa, ale trzeba wiedzieć, że takowe klucze istnieją i gdzie się podbija ten limit.

Takich pułapek może być sporo, ale o większości z nich dowiesz się dopiero przy dostatecznie dużej skali.

Hosting, o którym mowa:
https://frog.mikr.us

Przeszedłem Linuksa — czyli o limitach słów kilka

Jedna z najczęściej używanych przeze mnie funkcji serwera webowego NGINX to Reverse Proxy.

Większość devopsów używa tego do kierowania ruchu na własne Dockery, ale ja wykorzystuję to w jeszcze innym celu.

Jakim?  🧵 ↓

Nie każda usługa SaaS, z której korzystam, oferuje możliwość podpięcia własnej domeny. Niektóre z nich od lat informują, że "pracują nad taką opcją" — a niech sobie pracują, ale ja umiem to na własne potrzeby ogarnąć w kilka minut 🤷‍♂️

Klasyczna konfiguracja proxy polega na tym, że ruch wychodzący z serwera przechodzi przez jeden, centralny serwer (proxy) i później kierowany jest w świat.

Podejście "Reverse proxy" polega na tym, że ruch "ze świata" kierowany jest przez nasz serwer do pewnego miejsca.

Chcąc podpiąć własną domenę do zewnętrznej usługi, instaluję NGINX np. na własnym serwerze VPS, a następnie w konfiguracji usługi wrzucam te kilka linijek podanych poniżej (te są podstawowe).

proxy_set_header Host ORYGINALNA-DOMENA;
proxy_http_version 1.1;
proxy_set_header Upgrade $http_upgrade;
proxy_set_header Connection $connection_upgrade;
proxy_set_header X-Forwarded-For $remote_addr;
proxy_pass https://[ORYGINALNA-DOMENA]
proxy_intercept_errors off;

To sprawia, że gdy wchodzę na moją domenę, NGINX łączy się z backendem, ale NIE przekazuje prawdziwego hostname podanego przez usera (a więc mojej domeny), a podmienia nagłówek "Host" na taki, aby serwer docelowy myślał, że odwiedzam go, korzystając z prawdziwej domeny.

Testowałem tę metodę na dodawaniu własnej domeny do Notion.

Co ciekawe, NIE działało poprawnie, a to dlatego, że niektóre serwisy zaszywają w źródłe strony swoje nazwy domenowe, więc nałożenie na nie nowej domeny nie tylko powoduje błędy CORS, ale też rozwala cały design.

Rozwiązaniem tego problemu jest moduł "sub_filter" (sub podchodzi od słowa "substitute", a nie "subdomain"). Pozwala on w locie podmieniać teksty w źródłach odebranych przez Reverse Proxy.

Wprowadziłem to rozwiązanie jakieś 2 lata temu na hostingu Mikrus.
Działa idealnie 👍

Jeśli chcesz nauczyć się podstaw konfiguracji serwera NGINX (w tym i modułów do reverse proxy, substitute i kilku innych), to rzuć okiem tutaj:

https://nginx.mikr.us/

Prawdopodobnie nie znajdziesz bardziej skondensowanej pigułki wiedzy na ten temat.

Po co Ci Reverse Proxy w NGINX?

Ostatnio wpadłem na reklamę urządzenia "The Brick" 🧱
To fizyczna kostka, która blokuje np. social media w Twoim telefonie i aby je odblokować, musisz pobiec do pokoju obok i stuknąć "bricka".

Wszystko fajnie... tylko ta cena 🧅

Zrobiłem własną wersję "low budget" 🧵 ↓

To urządzenie to tak naprawdę zwykły tag NFC, który musi zostać zeskanowany przez Twój smartfon. Nie ma tam od strony hardware niczego innego.

Tylko taki tag kosztuje na Allegro jakieś 3-4zł, a nie 240zł + przesyłka 😉
Cała magia siedzi więc w aplikacji, a nie w urządzeniu.

Mógłbym oczywiście poprosić np. Claude 3.7 o napisanie mi aplikacji skanującej kody NFC na iOS i dodać tam warunek do blokowania wskazanych rozpraszaczy, ale byłoby to podejście jak z armatą na muchę.

Da się to zrobić znacznie prościej i to bez napisania nawet linijki kodu😏

Postanowiłem wykorzystać aplikację "Shortcuts" (Skróty) na iOS.

Wymagało to ode mnie stworzenia trzech automatyzacji:

↳ zakładanie blokady o zadanej godzinie (u mnie 21:00)
↳ zdejmowanie blokady po zeskanowaniu tagu NFC
↳ wykrywanie uruchamiania "szkodliwych" aplikacji

Z racji tego, że skróty nie obsługują "zmiennych globalnych", do synchronizacji danych między scenariuszami użyłem pliku:

/unknow/lock.txt

O godzinie 21:00 do środka ląduje napis "Blokada".
Po zeskanowaniu NFC idzie tam napis "OK".

Zakładanie blokady jest proste:

1) Wchodzisz do Skrótów
2) Nowa Automatyzacja (nie nowy skrót!)
3) "Pora dnia" → 21:00
4) Nowa pusta automatyzacja
5) Tekst = Blokada
6) Zachowaj "Tekst" w /unknow/lock.txt (nadpisz, jeśli istnieje)

Do zdejmowania blokady potrzebny będzie tag NFC. Można takie tanio dostać np. na Allegro. W zależności od wyglądu i rozmiaru kosztują od kilku do kilkunastu złotych za sztukę.

Kupiłem rolkę 10 sztuk za ~35zł.

Automatyzacja do zdejmowania blokady jest identyczna jak do zakładania, tylko wyzwalacz to nie "Pora dnia" a "NFC", a treść tekstu do zapisania to "OK" zamiast "Blokada".

W obu automatyzacjach trzeba zaznaczyć, aby wykonywały się same, bez pytania o zgodę.

Pozostała ostatnia z automatyzacji.

Jako wyzwalacz wybieram "Aplikacja", następnie wybieram wszystkie rozpraszacze (appki do social mediów, filmów itp.) i w zdarzeniu wybieram "Kiedy otwarta".

Scenariusz wykona się w momencie otwierania aplikacji.

Ostatni workflow wygląda mniej więcej tak:

1) Pobierz plik /unknow/lock.txt
2) Dopasuj tekst "Blokada" do Plik
3) Jeśli znaleziono dopasowanie, to idź do ekranu głównego + wyświetl alert

Oto i cała zaawansowana logika 😉

Efekt z punktu widzenia użytkownika wygląda tak, że gdy po godzinie 21:00 będę chciał otworzyć aplikację do social mediów, to automatycznie zostanie ona zamknięta i pojawi się komunikat o powodzie blokady.

Aby zdjąć blokadę na sociale, muszę pójść do kuchni i dotknąć telefonem taga NFC przyklejonego na drzwiach lodówki 😃

Automatyzację wykonałem bardziej DLA ZABAWY niż do realnego użytku, ale co ciekawe sprawdza się całkiem nieźle, więc prawdopodobnie sobie ją zostawię.

Blokada social mediów bazująca na NFC?!

Traktuję rozwiązania no-code jak "płytkę prototypową" znaną fanom elektroniki.

Może zastosujesz to podejście w świecie programistycznym? 🤔 

O co chodzi?  🧵 ↓

Prowadziłem prelekcje na temat podejścia no-code, nagrałem kilka filmów na ten temat i napisałem niezliczoną ilość wpisów. Po większości takich publikacji dostaję jakiś feedback.

Powiem wprost:
Programiści w większości brzydzą się no-codem 🤷‍♂️

Często pojawia się tutaj problem "programistycznej pychy".

Jak ktoś z wieloletnim doświadczeniem w programowaniu, człowiek o zdolnościach architekta systemu miałby upaść tak nisko, aby używać takich samych narzędzi jak pani Basia sprzedająca szkolenia z Canvy?! 🙀

Do tego dochodzą także czysto pragmatyczne argumenty:

↳ no-code jest mało elastycznym rozwiązaniem!
↳ to jest drogie przy dużej skali!
↳ rozwiązania w kodzie są szybsze i lepiej się skalują!

Nie ma co ściemniać — to wszystko prawda 🤷‍♂️

Z jakiegoś jednak powodu, elektronicy nie mają najmniejszego problemu, aby wykorzystywać płytki prototypowe. Te same, na których pracują 8-letnie dzieci na kursach elektroniki.

Nie jest to dla nich ani wstydem, ani "cofnięciem się w rozwoju" 🤔

Skąd takie odmienne podejście?

Fan elektroniki wie, że trawienie płytki i lutowanie elementów pochłania mnóstwo CZASU, a on chcę tylko sprawdzić pewną koncepcję, czy przetestować nowy moduł.

Zakłada także:
"To tylko na chwilę — w ramach prototypu. Jak zadziała, to sobie to zlutuję".

Jeśli w ten sam sposób podejdziesz do narzędzi no-code w stylu Make, czy N8N, być może Twoja niechęć minie.

Załóż, że rozwiązania te służą do PROTOTYPOWANIA. Nie musisz tego wdrażać na produkcji. To nie ma być szybkie, nie musi się skalować i nie musi być tanie.

Możesz nawet wspierać się kodem i z no-code zrobić low-code — oni tego nie sprawdzają! To jest poza systemem! 😉

Dam Ci konkretny przykład z mojego życia. Ostatnio Perplexity wrzuciło do swojego API model "sonar-deep-research".

Kolega zapytał "i jak to działa? dobre to?"

Przy klasycznym podejściu musiałbym przeczytać dokumentację API, napisać (lub wygenerować) trochę kodu, wpisać kilka zapytań, przeparsować odpowiedź i gotowe!

Włączyłem jednak Make. Położyłem bloczek "Perplexity". Ustawiłem model sonar-deep-research i testowałem — 10s ustawień.

Natychmiast mogłem przejść do testowania nowej zabawki. Jeśli mi się to spodoba, to sobie to ogarnę w kodzie, ale ja chcę wiedzieć jak szybko to działa, jakiej jakości odpowiedzi zwraca i jaką strukturę ma odpowiedź.

To rozwiązanie TYMCZASOWE.

Przy jednym module nie widać wielkiego zysku na czasie, ale pomyśl o prototypie wykorzystującym API z 6-7 serwisów. Używasz ich jednym kliknięciem i dodajesz do swojego kodu.

Przypominam:
Jak się sprawdzi, to zrezygnujesz ze swojej "płytki prototypowej".

A! Jeśli jeszcze nie widziałeś, to rzuć okiem na moje wystąpienie z Infoshare z ubiegłego roku.

https://www.youtube.com/watch?v=dYzfArtf7qU

Jak pozbyć się niechęci do no-code?

Claude 3.7 Sonnet ma okno kontekstowe o rozmiarze 200k tokenów i więcej danych do kontekstu w projekcie nie wrzucisz 🤷‍♂️

W praktyce jednak... wrzucisz tam tyle wiedzy, ile potrzebujesz.

Trzeba tylko posłużyć się pewną sztuczką  🧵 ↓

Prowadzę newsletter  o nazwie unknowNews. Co jakiś czas dostaję od czytelników pytania o jakieś linki, które udostępniłem 2-3 lata temu.

Nie ma szans, abym to pamiętał. Wyszukiwarka fulltextowa oraz proste CTRL+F też nie zawsze dają dobre wyniki, ale od czego mamy LLM-y! 😏

Problem polega na tym, że Claude, z którego korzystam, potrafi objąć swoim oknem kontekstowym maksymalnie 200000 tokenów. To przy założeniu jakichś 4 znaków per token daje max. 800kb danych w projekcie.

No nie przeskoczysz tego — przynajmniej w teorii.

Archiwum newslettera (same linki z tytułami i opisami), to w zależności od wybranego formatu od 3MB do 7MB danych. Claude AI odmawia przyjmowania takich plików, bo są za duże.

Próbowałem je wrzucać po kawałku. Pasek wykorzystania pamięci dochodził do 99,9%, a działało to słabo.

Zauważyłem jednak dziwną rzecz. Wszystkie pliki są DUŻE (wiele MB), a interfejs ich nie przyjmuje. Jeśli jednak wrzucę plik CSV, to zostanie on przyjęty, a poziom zapełnienia pamięci, niezależnie od wielkości pliku jest zawsze taki sam, czyli... 0% 😮

But whyyy?!

Okazuje się, że Claude w wersji webowej nigdy nie czyta plików CSV wprost. Zawsze po zadaniu pytania o nie, pisze prosty skrypt w Pythonie, wydobywa potrzebny skrawek informacji i na nim pracuje.

W ten sposób zawsze mieści się w limicie 200k tokenów.
Sprytne!

No OK. Jak i do czego to wykorzystać?

Masz DUŻO danych, na których musisz pracować i są to np. notatki ze spotkań, raporty finansowe, statystyki itp.?

Wrzuć je do arkusza kalkulacyjnego i eksportuj dane jako CSV, a następnie zaimportuj do Claude.

Tylko dane muszą być dobrze zaprojektowane. Nie wystarczy zrobić copy/paste dużych danych do Excela. Struktura (kolumny) muszą być tak przygotowane, aby automat był w stanie odnaleźć to, czego potrzebuje.

Przykładowo: uprawiasz journaling i codziennie rano piszesz notatkę o tym, jak się czujesz, o czym myślisz itp.

Strukturę danych projektuje się pod przewidywane ich wykorzystanie. Chciałbym np. aby LLM odpowiedział mi na pytanie:
"co sprawiło mi radość w ostatnim miesiącu?"

Dość naturalnym krokiem będzie więc dodanie w pliku CSV kolumny "data wpisu", aby LLM mógł wybrać tylko 30 ostatnich wpisów i na nich pracować.

Masz pytania o sprawy finansowe? To może dodaj tagi do swoich notatek.
Prywatne wpisy oznaczaj tagiem "prywata", a biznesowe "biznes".

W ten sposób znów automat zawęzi kontekst i będzie mógł pracować na wielu megabajtach danych, wycinając z nich tylko interesujące go wpisy.

Ta metoda sprawia, że kontekst projektu w Claude jest niemal nieograniczony.

Wada? Wszystkie (nawet te najprostsze) zapytania są powolne.

Praca z dużymi danymi w Claude 3.7 Sonnet

Kiedy widzisz w necie efekty czyjejś pracy, czasami można zapomnieć o jednym bardzo ważnym elemencie:

WSZYSTKO ma swój koszt, który trzeba ponieść, aby cokolwiek osiągnąć 😬

Co mam na myśli?  🧵 ↓

Polecam wszystkim prowadzenie newslettera. Zachęcam do częstego publikowania w social mediach (sam od 70+ dni robię to codziennie). Namawiam do automatyzacji zadań, do wystąpień na konferencjach, do nagrywania filmów na YT...

Czasami jednak widzę sceptyczne komentarze.

↳ Ale publikowanie w socialach wymaga CZASU!
↳ Automatyzacji trzeba się NAUCZYĆ!
↳ Poczytny newsletter to LATA pracy!
↳ Wystąpienia wymagają czasami TYGODNI przygotowań!
↳ na YT można się spotkać z hejtem!

To wszystko prawda 🤷‍♂️

Nie wiem, skąd bierze się założenie, że rzeczy dające wymierne korzyści muszą być darmowe 🤔

Jeśli coś jest dostępne dla wszystkich, od ręki, bez ponoszenia żadnych kosztów, a do tego daje super benefity, to dlaczego wszyscy tego nie robią?

Bo taka rzecz nie istnieje.

"Zacznij nagrywać na YT! Wystarczy Twój telefon i 10 minut dziennie! To NIC nie kosztuje" - głoszą sprzedawcy kursów na temat... tworzenia filmów na YouTube 😃

Po części to prawda. Każdy współczesny smartfon będzie OK do nagrywania filmów, ale jest jeszcze jedna rzecz.

Jakie realne koszty ponosisz na YT?

W 10 minut nagrasz film po latach praktyki.
Zaczynasz? Licz 1-2h pracy per short + godzina na montaż

Z komentarzy szybko dowiesz się, że jesteś najgorszym twórcą na świecie, do niczego się nie nadajesz, a tak w ogóle, to jesteś brzydki/brzydka.

Znajomi z pracy raz na jakiś czas będą się śmiać z Twojej twórczości. Dalsza rodzina w sumie też. Oglądalność będzie niewielka, więc szybko dojdziesz do wniosku, że nie było warto.

"Ale to w końcu minie?" - zapytasz.

NIE — to koszt, jaki trzeba ponieść.

Zaczynasz pisać newsletter. To jedna z bardziej wymagających metod na tworzenie treści. Nie wystarczy znaleźć mema z kotem i wrzucić do sociali. Trzeba się napisać.

Swoje pierwsze wydanie newslettera wysłałem do 12 osób.
"Będzie dobrze!" - pomyślałem
Dwie się wypisały  🤦‍♂️

Przez pierwsze 5 lat wydawania newslettera udało mi się zdobyć max. 2000 czytelników. Projekt nie wypalił... a do tego pochłonął (dosłownie!) tysiące godzin pracy.

W 6 roku nastąpił przełom. Obecnie czyta go niemal 26 tysięcy osób, a co tydzień przybywa 100-200 nowych.

Aktualnie newsletter generuje (sprzedając moje produkty) 6-cyfrowe przychody roczne. Koszt, jaki trzeba było ponieść to OGROM włożonego czasu w jego rozwój.

Prowadzenie newslettera od strony technicznej może być darmowe, ale kosztem jest Twój czas.

Publikowanie w socialach sprowadzi na Ciebie hejt. Wystąpienia publiczne narażą Cię na ogromną tremę, tygodnie przygotowań (znowu czas) i niemiłe komentarze (to nieuniknione!).

Wszystko ma swój koszt.

Warto odpowiedzieć sobie na pytanie:

"Jaki koszt jestem w stanie ponieść, aby coś osiągnąć?"

Dla większości osób odpowiedź brzmi "żaden", więc podejmując nawet minimalny trud masz przewagę 🤷‍♂️

Wszystko ma swój koszt

Zainstalowałem asystenta "Claude Code" i testowałem go na jednym z moich starych projektów w PHP.

Jak to się sprawdza?  🧵 ↓

Claude Code to narzędzie TUI (Text User Interface). Rysuje tekstowe okna i można się poruszać kursorami, ale mimo wszystko aplikacja działa w terminalu.

Dla mnie to plus, bo używam go na zdalnych serwerach.

Najważniejsza dla mnie sprawa, jeśli mowa o testowaniu rozwiązań bazujących na AI, to testowanie na PRAWDZIWYCH problemach.

Miałem na liście zadań przebudowę pewnej części kodu — frontend i backend. Nie wymyślałem więc "jakie zadanie mógłbym mu dać, aby go zagiąć 🤔".

Instalacja jest bezproblemowa i ogranicza się do jednej operacji "npm install". Później trzeba tylko wejść do katalogu z konkretnym projektem i wpisać "claude".

Na ekranie pojawia się adres URL, na który trzeba wejść.
Jest to logowanie przez OAuth.

Po zalogowaniu, na ekranie zobaczyłem opis, do czego służy moja aplikacja. No super, ale nie prosiłem o analizę całego codebase.

Przypominam, że przy korzystaniu z API płaci się za zużyte tokeny.

Włączenie aplikacji spowodowało więc na start przepalenie kilkunastu centów na wspomnianą analizę.

Później zobaczyłem wygodny i świetnie wyglądający interfejs tekstowy. Komendy wydaje się, poprzedzając je znakiem slasha i działa tutaj autouzupełnianie.

Opisałem BARDZO szczegółowo mój problem do rozwiązania, a w opisie wskazałem, w których plikach ma nastąpić, jaka zmiana.

Myślał... myślał... ale to powolne 😕

Po około 3 minutach zaprezentował mi pierwszą zaproponowaną zmianę, pytając, czy się na nią zgadzam → ENTER!

Przeszliśmy przez jeszcze 6 zmian. Niczego nie modyfikowałem, bo propozycje wyglądały poprawnie.

Podczas pracy ta wredota zaczęła komentować, że mój kod jest trudny do modyfikacji, bo brzydko go organizuje i formatuję i przez to zajmie to trochę dłużej. Nie za to Ci płacę!

Po wszystkich modyfikacjach uruchomiłem aplikację. Na pierwszy rzut oka 90% zmian działało poprawnie. Coś sypało tylko błędami w konsoli JS.

Napisałem więc zaawansowanego i profesjonalnego prompta do rozwiązywania problemów:

"zapomniałeś JS zmienić"

Claude znalazł w projekcie właściwy plik z kodem JS, otworzył go, zmodyfikował i gotowe. Wszystkie wymagane przeze mnie modyfikacje działały w pełni poprawnie. Sukces!

Za pomocą polecenia "/cost" mogłem sprawdzić, ile to kosztowało.
$0,89 za zmianę ~60 linii kodu w 3 plikach.

W porównaniu do asystentów programistycznych wychodzi drogo i dość wolno, ale z drugiej strony, zapytałem sam siebie:

Czy zrobiłbym to szybciej? Nie ma szans. Dla mnie to ~1h pracy.
Czy znajdę kogoś, kto za niecałego dolara zrobi to za mnie? Nie.

OK — planuję go używać.

Jeśli pracowałeś z Cursorem/Copilotem, to Claude Code jest czymś innym.

Ogarniasz kod i jesteś PRO? → weź Cursora/Copilota
Chcesz, aby ktoś zrobił pracę za Ciebie → Claude Code

To jak delegowanie zadań do software hause, tylko taniej i bez przeklinania podwykonawcy 😉

Jak sprawdza się "Claud Code" w praktyce?

"Czy używasz AI przy tworzeniu treści?" - to częste pytanie, jakie dostaję.

Odpowiedź brzmi: ✅ TAK

"Aha! A więc AI pisze za Ciebie teksty!" - ❌ NIE

To jak ja tego używam?!  🧵 ↓

Piszę sporo tekstów. Nie tylko do social mediów. Dochodzą do tego materiały do kursów online, teksty sprzedażowe na strony moich produktów, newslettery i wiele więcej.

Nie licząc automatycznych odpowiedzi na powtarzalne pytania klientów, wszystko to piszę samodzielnie.

"Jak piszesz sam, to po co Ci AI? - tu musi być jakaś ściema!"

Chcę, aby sztuczna inteligencja pomagała mi w pracy, a nie aby zabierała mi to, co lubię — a ja lubię pisać! 🙂

Oto kilka tematów, które ogarniają dla mnie LLM-y.

➤ Generowanie pomysłów

Gdy pracuję nad nowym kursem online, to wrzucam agendę i notatki (txt), które już przygotowałem. Opisuję, co to będzie za kurs, kto jest odbiorcą, ile lekcji planuję, jaka ma być ich forma itp.

Następnie zadaje proste pytanie:

"Czego brakuje w agendzie? Podaj 40 proponowanych tematów do poruszenia. Zwróć odpowiedź w formie tabeli".

Zazwyczaj z tych 40 zaproponowanych tematów, użyteczne są dla mnie 2-3 sztuki.

"Aha! wiedziałem, że AI kiepsko idzie!!!"

Tak, 38 pomysłów idzie do kosza, ale jakby nie patrzeć, dwa są użyteczne, a ja na nie nie wpadłem. Jest to dla mnie ogromna pomoc, która nie tylko oszczędza mi czas, ale też przekłada się na zyski.

Zwróć jednak uwagę, że AI ani nie wygenerowało treści lekcji, ani nie napisało ich, a jedynie rzuciło sugestie "a może wspomnisz o XYZ, albo rozbudujesz rozdział ZZZ o YYY?".

Ta inspiracja jest dla mnie w zupełności wystarczająca, aby stworzyć kolejne lekcje.

➤ Komunikacja NVC

Jeśli masz z mojego tekstu wynieść jedną rzecz, to zapamiętaj to magiczne zaklęcie, które zmieni Twoje życie:

"zaproponuj zmiany w poniższym tekście tak, aby był on zgodny z komunikacją NVC"

Tak — tyle wystarczy.

NVC to "Porozumienie bez przemocy" (NonViolent Communication).

Żyjemy w świecie, w którym komentarze w necie to szambo, a przekazywanie myśli (nawet tych głębokich i słusznych) we wpisach, czy newsletterach niejednokrotnie obraża całe grupy ludzi.

NVC może pomóc to zmienić.

Nie przeklejam żywcem zdań zaproponowanych przez AI, ale zwracam uwagę, do czego się przyczepia. 

Czasami zdarza mi się pisać tak prostolinijnie, że może to być odebrane za atak. Skupiam się więc na lepszej i mniej agresywnej komunikacji.

➤ Co JA miałem na myśli?  🤔

Każdy tekst (także i ten, który czytasz) przed publikacją wrzucam do oceny. Proszę LLM-a o napisanie w 2-3 punktach co autor chciał przekazać.

Jeśli podsumowanie odpowiada temu, co miałem na myśli, to jest super.

Zdarzyło się, że AI nie umiało wyciągnąć głównej myśli z artykułu (wypisywało ją dopiero np. na 3 miejscu).

To oznaczało, że tekst wymagał poprawy.

Tylko z tą oceną artykułu pamiętaj o jednym:

LLMy dużo lepiej interpretują teksty niż przeciętny komentujący w socialach, więc na tym możesz zaliczyć wpadkę 😬

Jeśli jednak LLM nie rozumie tekstu, to jest już naprawdę źle.

Zastosowanie AI przy tworzeniu treści?!

Ludzie z CERT Polska stworzyli ciekawe (i darmowe!) narzędzie do monitorowania swoich stron i adresów IP.

Aktywowałem usługę jakiś czas temu.

Jak to działa? 🧵 ↓

CERT już od pewnego czasu udostępnia system "Artemis" do sprawdzania zabezpieczeń swoich aplikacji webowych. Rozwiązanie jest otwartoźródłowe i można je uruchomić w wersji selfhosted — o ile jesteś osobą na tyle techniczną, aby to ogarnąć.

Drugim interesującym projektem od CERT-u jest n6, który służy do monitorowania infrastruktury sieciowej. Dowiemy się, gdy nasze adresy IP staną się częścią botnetu, zaczną hostować phishing lub wysyłać spam. Użyteczne, zwłaszcza gdy masz sporą liczbę serwerów.

Te systemy istnieją, ale ja dziś nie o tym!

CERT postanowił połączyć te narzędzia w jednego SaaS-a dostępnego dla wszystkich, bez opłat. Zwie się to "Moje CERT" i pozwala Ci na monitorowanie Twoich zasobów w sieci i to bez konieczności posiadania technicznego skilla.

Jak to działa w praktyce?

1) Zakładasz konto na https://moje.cert.pl/
2) Tworzysz nową "organizacje"
3) Do organizacji dodajesz wszystkie swoje domeny oraz adresy IP
4) Czekasz ⏳

Zanim skanowanie pod względem bezpieczeństwa się rozpocznie, musisz udowodnić, że dodane przez Ciebie zasoby naprawdę należą do Ciebie.

W przypadku domen dodałem odpowiednie wpisy TXT do rekordów DNS, a przy adresach IP odpaliłem serwer webowy i umieściłem tam plik weryfikacyjny

Przez kilka dni nie działo się nic. Przy moich zasobach widniał tylko komunikat, że "Skanowanie TRWA". Po około 3 dniach na skrzynkę mailową zaczęły spływać pierwsze raporty.

Na jednej subdomenie miałem nieaktualnego Wordpressa. Gdzieś na świat wystawiony był MySQL itd.

Dostałem także powiadomienie o wycieku hasła jednego z uczestników moich kursów, co przyznam, mocno mnie zdziwiło.

To nie był użytkownik maila w mojej domenie, a ktoś, kto założył konto kursanta na mojej domenie (miał maila na WP). Powiadomiłem więc usera o wycieku.

Przyznam, że to wygodne w użyciu narzędzie, zwłaszcza dla osób spoza środowiska cybersecurity, które nie chcą samodzielnie dbać o regularne skany bezpieczeństwa, a chcą jedynie dostawać cykliczne raporty na maila z poradami, jak znalezione zagrożenia samodzielnie usunąć.

Techniczne osoby mogą zapytać:
"a nie wystarczy po prostu regularnie odpalać nmapa, skanować webappki Burpem i ZAPem, bruteforcować pliki i katalogi, sprawdzać raporty HaveIBeenPwned i..."

Rób to, co lubisz i co przynosi Ci korzyść.
Pokazuję rozwiązanie ułatwiające życie 🤷‍♂️

Monitoring bezpieczeństwa stron i adresów IP — za darmo

Znajomi, widząc nad iloma projektami pracuję, często pytają mnie:
"Skąd Ty masz na to czas?"

No więc: nie mam czasu 🤷‍♂️

Oto jak to działa  🧵 ↓

Z czasem jest trochę jak z oszczędzaniem pieniędzy.

Gdy zarabiałem 2300zł/msc → odkładałem 50zł
Gdy zarabiałem 7k/msc → odkładałem 800zł

Teraz zarabiam trochę więcej → też odkładam więcej 🤷‍♂️

To nawyk. Nie musisz być milionerem, aby go u siebie wdrożyć.

Z czasem jest podobnie. Nie umiejąc wygospodarować 1h/tyd na etacie, nie ma szans na wygospodarowanie tej 1-2h prowadząc biznes, czy mając rodzinę.

Tak dla jasności: mam żonę i trójkę dzieci
Wspominam o tym, bo często słyszę "gdybyś miał dzieci, to byś zrozumiał!".
Rozumiem :)

Pracując na etacie, miałem skrajnie mało czasu, ale wpisywałem w kalendarz 2 godziny tygodniowo (1h + 2x 30 minut) na tworzenie własnych projektów. Rezerwowałem czas.

1h = programowanie lub nagrywanie filmów
2x 30 minut = pisanie tekstów

To był NAWYK tworzenia.

Dlaczego moje filmy na YT były tak krótkie?

No, a jakie miały być, gdy miałem je nagrać, zmontować, opisać i uploadować w godzinę? 😃

Nauczyło mnie to jednak:
- systematyczności
- zwięzłego wypowiadania się
- szybkiego montażu
- jak wyzbyć się perfekcjonizmu (kluczowe!)

W chwili, gdy piszę te słowa, mam za sobą już 60+ dni codziennego pisania w social mediach. Niegdyś codziennie nagrywałem mini-vloga na Snapchata przez ponad pół roku (ktoś pamięta? 😏). Później codziennie przez 3 miesiące publikowałem na InstaStory, a od 9+ lat mam newsletter.

Kiedyś stwierdziłem, że będę publikować wpisy raz na dwa tygodnie.
No nie wyszło! Nie miałem czasu. Ej! Poważnie! 😃

Gdzie leżał problem? Wyszedłem z głupiego założenia:
"2 tygodnie to MNÓSTWO czasu. Na pewno znajdę 1h na tworzenie treści".

Nie zaplanowałem = nie znalazłem.

Nie mam czasu na poboczne projekty.
Ja ten czas tworzę poprzez jego rezerwację.

Nie oszukujmy się — nikt z nas nie pracuje 20h+/dobę (jeśli akurat jesteś więziony w chińskiej fabryce i szyjesz koszulki na Temu, to daj znać — wyślemy pomoc).

Jest z czego "odłożyć godzinę".

Gdy urodził się mój pierwszy syn. Doszedłem do strasznej ówcześnie konkluzji: nie mam wolnej godziny dziennie. To koniec tworzenia, a miałem przecież startować z newsletterem 😢

Szybko zapytałem sam siebie: "A masz 4x po 15 minut?"
Miałem i je zarezerwowałem.

Czas wygląda pięknie na screenshotach z kalendarzy produktywnych influencerów. 5 bloczków dziennie, wszystko poukładane i działa! 😍

Realne życie nie jest jednak liniowe. Dziesiątki zadań, często przeplatanych obowiązkami. Sekretem jest odkrycie, że między bloczkami są luki.

Tak, da się nagrać jeden film (u mnie: screencast) na raty siadając 4x do komputera, podobnie jak można tworzyć jedno wydanie newslettera przez 7 dni (been there, done that 😬).

Czekanie aż "znajdzie się czas na projekty", to...  strata czasu.
Taki moment nie nadejdzie.